dokunma kelimelerime!!

Yavaş yavaş kelimelerimi kaybediyorum sanki? Terk ediyor cümlelerim beni, sözcüklerimin sırtı dönük sanki bana…Ne kalır ki geriye Allah ‘ım, nasıl yaşarım ki o zaman, nasıl dayanırım kendime,içinde bulunmak zorunda olduğum bu dünyaya nasıl katlanırım ki eğer harflerim beni bırakırsa…

Yazmazsam eğer, yaşadıklarımın tortusunu nasıl kazıyabilirim içimden, yaşamadıklarımın tesellisini nasıl elde edebilirim …

Yazdığım her bir kelime içimdeki bir karanlığı yok ediyor, her bir cümle beni güzelliklere yaklaştırıp, uzaklaştırıyor her türlü çirkinlikten..

Kelimelerim kaybolursa nasıl anlatırım uyuyamadığım gecelerimi, nefes alamadığım gündüzlerimi…Kötülüklere karşı nasıl avuturum kendimi!

Susarsa sözcüklerim nasıl aşarım çıkmaz sokaklarımı, kalemim çekilirse yüreğimden nasıl kurtulurum zindanlarımdan…

Uğradığım haksızlıkların izlerini ne ile silerim kelimelere sığınmazsam, yaşadığım vefasızlıkların, çarptığım nankörlüklerin hasarını nasıl yok ederim yüreğimin dili konuşmaktan vazgeçerse…

Yazdığım her bir kelime içimdeki siyah bir noktayı yok ediyor sanki, yüreğimden dökülen her bir cümle ile eksiklerim tamamlanıyor…
Harflerden çizdiğim tabloları yalnızlığıma hediye ediyorum ben, kendimi yola getiriyorum, ruhumun dağınıklığını toparlıyorum cümlelerimle…

Yazılarımla kendimi kendime anlatıyorum , onlar benim çığlıklarım, haykırışlarım, suskunluğum, başkaldırışım, gözyaşlarım, isyanım…Onlar “ben”im; “ ben” de onlarım…

Hayat dokunma benim kelimelerime, cümlelerime… dokunma artık bana!…